نارسایی زودرس تخمدان (POF) اختلال در عملکرد تخمدانهاست، که پیش از ۴۰ سالگی در ۱ درصد از زنان رخ میدهد. در اکثریت موارد، برای بیماران نارسایی زودرس تخمدان علت زمینهای شناسایی نشده است.
ناباروری ناشی از نارسایی زودرس تخمدان مشکلی است که نیاز به بررسی بیشتر دارد، زیرا اختلال عملکرد تخمدانها به این معناست که احتمال باردار شدن از طریق تخمکهای خود شخص تا حد زیادی کاهش یافته است.
از عللی که برای این نوع از ناباروری شناخته شده است میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
مهمترین نحوهی تشخیص نارسایی زودرس تخمدان انجام آزمایش های هورمونی برای بیمار است، از جمله این آزمایشات میتوان به چک سطح هورمونهای FSH ، استرادیول (نوع خاصی از استروژن) و پرولاکتین اشاره کرد. از طرف دیگر در خانمهای نارسایی زودرس تخمدان چک کردن آزمایشات کاریوتایپ الزامی است، چون همانطور که اشاره شد اختلالات ژنتیکی یکی از عوامل مهم در ایجاد این نوع ناباروری هستند. آزمایش کاریوتایپ گاهی برای شناسایی کروموزوم های غیرطبیعی، بررسی بیماری ترنر و سندرم x شکننده برای بیمار درخواست می-گردد.
مهمترین درمانی که برای بیماران نارسایی زودرس تخمدان توسط پزشک در نظر گرفته میشود، هورمون درمانی است. هورمون استروژن در بدن خانمها از پوکی استخوان و گرگرفتگی در آنها جلوگیری میکند. از طرف دیگر پروژسترون نیز مانع از ایجاد تغییرات اندومتر ناشی از استروژن میشود. در این فرایند درمانی پزشک زنان استروژن را به همراه پروژسترون تجویز میکند، زیرا مصرف هورمون ها به صورت ترکیبی میتواند منجر به وقوع پریود گردد. یکی از عوارض هورمون تراپی در درمان نارسایی زودرس تخمدان افزایش وزن است.
از طرف دیگر استروژن تاثیر مطلوبی بر محتوای استخوانی و ظاهر چهرهی (پوست) خانم دارد و همچنین سبب کاهش عوارض قلبی و عروقی در آنها میشود. این بیماران میتوانند با مصرف هورمون پروژسترون تا سن ۵۰ سالگی بدون ترس از ابتلا به سرطان پستان و سایر سرطانها از آن استفاده نمایند. از طرف دیگر استروژن سبب حفظ باروری میگردد که سبب میشود این خانمها بتوانند با کمک تخمک اهدایی بارور شوند.