آندومتریت مزمن

آندومتریت مزمن به حضور نوع خاصی از سلول­ های ایمنی به نام پلاسماسل در اندومتر رحم اطلاق می­ گردد و این بیماری اغلب بدون علامت است و یا علائم اندکی بهمراه دارد. فرایند لانه گزینی جنین در رحم مراحل مختلفی دارد که بخوبی توسط سلول­ های ایمنی و واسطه ­های التهابی تنظیم می ­شود و به نظر می ­رسد که در حضور اندومتریت مزمن، روند تبدیل آندومتر به لایه پذیرنده و بروز پروتئین­ های مرتبط با پذیرش آندومتر تغییر می­ کند.

علائم آندومتریت مزمن اندک و شامل خونریزی­ های غیر طبیعی رحم، درد، ترشح غیر طبیعی، نازایی و شکست مکرر لانه گزینی در IVF است.

مواردی مثل واژینوزباکتریال، پولیپ و آندومتریوز، فیبروم های داخل رحمی و سابقه IUD با اندومتریت مزمن در ارتباط اند.

در هیستروسکوپی با بررسی دقیق حفره اندومتر می ­توان احتمال وجود آندومتریت مزمن را حدس زد. نشانه ­هایی که در هیستروسکوپی، به نفع تشخیص آندومتریت مزمن شامل قرمزی آندومتر، نمای توت فرنگی، تورم نامنظم، وجود میکروپولیپ است که در برخی از مطالعات تشخیص با هیستروسکوپی تا ۹۳ درصد همخوانی با یافته های بافت شناسی دارد.

اما تشخیص اصلی بر اساس بافت شناسی و حضور سلول­ های ایمنی ویژه ایی بنام پلاسماسل در استرومای آندومتر است.

رابطه آندومتریت مزمن با ناباروری مورد بحث است و در مطالعات مختلف از ۲۸ تا ۵۶ درصد در زنان نابارور گزارش شده است.

همچنین در زنان با شکست مکرر لانه گزینی در IVF، تا ۷۶ درصد شیوع دارد و درمان آن، می تواند باعث بهبود نتایج باروری در سیکلهای IVF بعدی شود.

این مطلب به تائیدیه خانم دکتر پریسا مصطفایی رسیده است.